कॉफी आणि बरंच काही...

...................प्रेम करूनही व्यक्त न होता येणं, आणि त्यामुळे कित्येक अधुर्‍या कहाण्या सुफळ संपूर्ण न होणं, हे आज कालच्या फास्ट फॉर्वर्ड जमान्यात शक्य तरी आहे का, असा प्रश्न मनात येणार्‍या लोकांसाठी कॉफी... हा चित्रपट नाही. चित्रपट त्या लोकांसाठी आहे, ज्यांना जगासमोर इतर कोणत्याही गोष्टीवर खूप बोलता येतं, व्यक्त होता येतं; पण प्रेम हा विषय आला, की मग मात्र दातखिळी बसते. आपण समोरच्या व्यक्तीच्या अपेक्षांंमध्ये फिट बसतो का? आपल्यामध्ये समोरच्या व्यक्तीला किती इंटरेस्ट आहे? आपण आपलं प्रेम व्यक्त केल्यानंतर आपल्याला होकार मिळेल का? आणि नकार मिळाला तर आपण तो सहन करू शकू का? या प्रश्नांनी नाही म्हटलं तरी पुढे जाण्याचं धाडस मुलांमध्ये यायला, अजून किती अवकाश जायचाय देव जाणे. आणि मला तो आवडत असला, तरी प्रपोज त्यानेच करायला हवं. त्याला मी आवडते हे त्याने सार्‍या जगासमोर किमान हळू आवाजात तरी बोलायलाच हवं ह्या कल्पनांपासून मुली कधी दूर जाणारेत हे ही देवच जाणे... परंतू या सगळ्यांत आपल्याला आवडणारी व्यक्ती नकळत हरवून जाते, प्रेम व्यक्त न केल्याने आपण आयुष्यातली एक महत्वाची स्टोरी खरोखर अर्धवट सोडून देतो. कारणं काहीही असोत, परिणाम मात्र वाईटच. कॉफी... या सगळ्यांवर अर्थपूर्ण चर्चा घडवून आणून किमान एक तरी प्रेमकहाणी पूर्ण करतो. अगदी साध्या सोप्या विषयाभोवती छोट्या छोट्या प्रसंगातून परिणाम साधत कॉफी आणि बरंच काही हॅपी एंडिंगला येतो.
...................चित्रपट कुणाचा, कोण कोण लीड अ‍ॅक्टर्स, अ‍ॅक्ट्रेस, सपोर्टिंग कास्ट आहे हे ऑलरेडी चित्रपट प्रदर्शित होऊन आठवड्याहून आधिक काळ होऊन गेल्यामुळे लिहित बसत नाही. इथे मुलगा आणि मुलगी दोघंही एकमेकांना पसंत करूनही केवळ संवाद न साधण्यामुळे, ऐन वेळी मनात आलेल्या भावनांना योग्य त्या शब्दांत व्यक्त न केल्यामुळे, एकमेकांपासून दुरावण्यापर्यंत येतात. त्यांना समजावून सांगायला मित्र, मैत्रिणी, आई-बाबा, लहान-मोठे भाऊ बहिणी इतके सगळे समजूतदार लोक सोबत असतात. तरीही, पाऊल पुढे टाकयचं कुणी, या एका प्रश्नापुढे दोघेही हतबल होऊन केवळ होतंय त्याकडे पाहत राहतात, ही आजुबाजूलाच घडणारी गोष्ट दिग्दर्शकाने गुंफलीये.
...................आपली जनरेशन, प्रेमात पडली तर एकाच्याच पडेल अशीही आहे, आणि "आज पूजा, तो कल कोई दूजा" अशीही आहे. ती स्वपसंतीनेच लग्न करण्याच्या फेवर मध्ये आणि कांदेपोहे च्या अपोजमध्ये आहे. तसंच कांदेपोहे सुद्धा चवीने चाखून, चहा कॉफी घेता घेता, नीट सर्व बाबी तपासून, मनमोकळं बोलून मग काय हवं नको त्यावर निर्णय घेणारी सुद्धा आहे. वय वाढत जातंय म्हणून, आई-बाबांना काळजी वाटतेय म्हणून, शेजारी पाजारी नावं ठेवतात म्हणून, मित्रांची लग्न होतायेत म्हणून आणि केवळ आयुष्यात कुणीतरी सोबत हवीय म्हणून लग्नाला तयार व्हायचं हे आम्हाला पटत नाही, आणि त्याला उघड विरोध केला तरी, एका मर्यादेपलीकडे हात गुडघे टेकवण्या आणि मान टाकण्याशिवाय ऑप्शन उरत नाही. कॉफी हा सध्याचा कांदेपोह्यांना (सुशिक्षीत+अर्बन) समर्थ ऑप्शन आहे. पण तरीही, शंकांचं मोहोळ काही केल्या थांबत नाही, आणि निर्णय घेणं सोपं पण होत नाही.
...................ह्या चित्रपटात एक गोष्ट अधोरेखीत होते ती ही, की प्रेम करण्यासाठी व्यक्ती तुमच्या आजुबाजूची असते. म्हणजे, तुम्ही जिथे सोशलाईझ होत असतात, जिथे तुमच्या ओळखी होत असतात अशा ठिकाणी तुम्ही एखाद्या व्यक्तीला लाईक करतात. आणि मग तिथून पुढे गोष्टी आधी प्रोफेशनल आणि मग पर्सनल लेव्हल वर बदलत जातात. इथे कॉलेजमधलं प्रेम हा विषय नाही. लग्नाळू मुलं - मुली अशाच जागांमधून एकमेकांसाठी लाईफ पार्टनर शोधतात. त्यामुळे इमोशनल कोशंट सुद्धा आपल्या जनरेशनचा तितकाच हाय(high) हवा हे ही तितकंच महत्त्वाचं. गोष्टी सकारात्मक शेवटास जातील याचाही कुठलाच भरवसा नाही. त्यामुळे, कॉफीचा आनंद घेत घेत आयुष्याचा एक महत्त्वाचा निर्णय घेण्याची आजकालची पद्धत जितकी सुखदायक आहे, तितकीच त्रासदायक सुद्धा होते, पण तो या चित्रपटाचा भाग नाही.
...................पार्श्वसंगीत उत्तम. व्हायोलिन्सचा मस्त, सुरेल आणि सुरेख उपयोग. तसंच, सिचुएशन ला साजेशा याद पियाकी आये... असा शास्त्रीय संगीताचा वापरही मस्त. छोट्या छोट्या शेरांची पेरणी मस्त. बॅकग्राऊंडला चालणारं एक गाणं, एक आणखी साँग आणि चित्रपटाचा योग्य जागी, योग्य ठिकाणी होणारा योग्य शेवट. इन शॉर्ट, जगण्याचा एक साधा सोपा अनुभव, नेटक्या चौकटीत मांडलेला एक मस्त चित्रपट. कॉफी आणि बरंच काही... किंवा, बरंच काही आणि कॉफी (असं नवीन बदललेलं नाव).
Harshal (14/04/2015 - 00:25 Tuesday)