मेरी उडान...

फिर वही बाते, फिर वही चेहेरे,

वही याँदे, वही सारे,

बीते दिनकी बात निकाले,

लेकर आते रोती शक्ले,

नया कुछ करते नही,

जिंदगीमें रंग भरते नही,

और गुजरे पिछली गलियोंसे,

अपनें छुटे निशाँन ढुंढते...

क्यूँ ना होता पाना खुदको इतनाभी आसान?

सीख ज्यों होती हरेक मोड की कभी ना एकसमान...

दिन के बाद आए रात, रोज नया सवेरा,

एक डाल पर पँछीभी ना रोज करे बसेरा...

जिस दिन बाँधे पंख खुदहीने,

छोड दी बीच उडान,

लाख मिलेंगे बुझे सितारे,

पडे कही सुनसान...

करो नजारा खुली आँखसे,

दुनिया देखो नयी सोचसे,

बदला जाता रोज किनारा,

तैर ना पाता कभी जो हारा,

या तो ढूँढो सागर न्यारा,

मन में रखलो कोई तारा,

मँजीलतक ना पहूँचो जबतक,

रुकने ना दो खुदको तबतक...

अपने मन में ले लो ठान,

रोक सके ना मुझको कोई,

और ना मेरी उडान...

और ना मेरी उडान...

--------------------------------------------------------------------

हर्षल (२६/३/२०१३ - ११.४५  PM)

नसतेस ऑनलाईन तू...

नसतेस ऑनलाईन तू, इंट्रेस्टच निघून जातो,

तुजवीण कुणी आवडेना, पण ऑप्शन पाहून घेतो...

येतो मी फेसबूकवरती, बोलण्या तुझ्याशी काही,

असतेस ऑफलाईन तू, मज काही समजत नाही,

मग दोनदोनदा तुझ्या त्या, प्रोफाईलवरती जातो,

अन् प्रोफाईलच्या पिकला, मी तासन् तास पहातो...

दिसतात तुझ्या अपडेट, कोपर्‍यात उजव्या जेव्हा,

आहेस ऑनलाईन तू, हे कळते मजला तेव्हा,

पण चॅटींगसाठी तुजला का भाव गडे लागतो?

क्षणभर बोलायासाठी, मी रात्रभर जागतो...

तू तरीही बोलत नाही, काहीही सांगत नाही,

वाटे जरी "खूपच झाले", तरी वाट बघत मी राही...

या फेसबूकाचासुद्धा, आता कंटाळा येतो,

काहीही मिळकत नाही, पण त्रास फुकाचा होतो...

एवढे करूनही जेव्हा, मज तुझी आठवण येते,

ना राहवून ती मजला, मग येथे घेऊन येते,

नवनवीन पाखरांचा, मज पत्ता मिळूनी  जातो,

क्षणभर का होईना मी, अन् तुलाच विसरून जातो...

--------------------------------------------------------------------

हर्षल (२५/३/२०१३ - रात्रौ. ११.२०)